Otokar Fischel
(*1904 Liberec +1984 Praha)
Autoryzowany inżynier budownictwa z własnym biurem projektowym, specjalizujący się w mniejszych obiektach. Na Babie brał udział w projektowaniu domu Lužný i Bautz, a także w pierwszym etapie wraz z Josefem Fuchsem pracował nad projektem domu Munk. Jako bratanek Františka Munka nadzorował budowę domu aż do jej zakończenia. Munkowie wprowadzili się do domu dopiero po powrocie ze służbowego pobytu w USA. Nadzorował także budowę Domu uměleckého průmyslu SČSD [Dom Przemysłu Artystycznego Czechosłowackiego Związku Twórczego na Placu Wacława w Pradze] według projektu architekta Oldřicha Starego.
Jaroslav Fišer
(*1904 Liberec +1984 Praga)
Architekt, kształcił się na uczelniach w Hadze i Wiedniu, był też uczniem Josefa Gočára na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze (AVU). Wraz ze swoim bratem Karlem Fišerem prowadził własne biuro architektoniczne. Według ich projektu powstał dom Joska na Babie, projektowali również domy jednorodzinne i budynki na terenie całego kraju. Jaroslav Fišer z powodzeniem zajmował się również projektowaniem oświetlenia.
1923-1932
studia na Akademii Sztuk Pięknych w Hadze i Wiedniu oraz w klasie mistrzowskiej prof. Josefa Gočára w Pradze.
1932-1934
dłuższy pobyt w Holandii, współpracował z biurem H.P. Berlage i firmą Phillips
1934-1948
ekspert ds. oświetlenia w projekcie Państwowej Galerii w Pradze na Letné autorstwa Josefa Gočára
1948-1970
docent w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, specjalista w dziedzinie oświetlenia w architekturze
Najważniejsze realizacje
1932
dom jednorodzinny Františka Joski (współpraca z bratem Karlem Fišerem), Baba, Praga-Dejvice
Karel Fišer
(*1905 Liberec +1971 Praga)
Architekt, studiował architekturę w Szkole Artystyczno-Przemysłowej i na Politechnice Czeskiej w Pradze (ČVUT), razem ze swoim bratem Jaroslavem Fišerem prowadził własne biuro architektoniczne. Według ich projektu powstał dom Joska na Babie, projektowali również domy jednorodzinne i budynki na terenie całego kraju.
1924-1932
studia architektoniczne w Szkole Artystyczno-Przemysłowej i na Politechnice Czeskiej w Pradze
1932-1948
własne biuro projektowe w Pradze razem z bratem Jaroslavem Fišerem
Najważniejsze realizacje
1932
dom rodzinny Františka Joski (wspólnie z bratem Karlem Fišerem), Baba, Praga-Dejvice
1932-1948
wille, Roudnice nad Labem, Liberec, Moravské Budějovice
budynki fabryczne, Praga-Modřany i Praga-Hloubětín
miejskie kamienice czynszowe, ul. Chrudimská i ul. Písecká, Praga-Vinohrady
przebudowa teatru, Mnichovo Hradiště
1947
przebudowa pasażu Světozor, Praga
Josef Fuchs
(*1894 +1979 Praga)
Architekt i budowniczy, uczeń Jana Kotěry i Josipa Plečnika. W początkach swojej działalności był pod wpływem tradycjonalizmu Josipa Plečnika. Wkrótce jednak odnalazł swoją drogę w konstruktywizmie i modernizmie. Razem z Oldřichem Tylem jest współautorem Pałacu Wystawowego, ikony międzywojennego funkcjonalizmu podziwianego przez samego Le Corbusiera. W swojej pracy kierował się ideą maksymalnej funkcjonalności. Jego budowle charakteryzują się doskonałymi proporcjami i dokładnością geometryczną. Jest laureatem zagranicznych i krajowych nagród, m.in. zdobył brązowy medal na wystawie sztuki dekoracyjnej w Paryżu w 1925 r. (za aranżację wnętrz) oraz Legię Honorową (za projekt francuskiej ekspozycji na targach w Pradze w 1930 r.).
1916-1920
studia architektoniczne u prof. Josipa Plečnika w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze
1920-1923
współpraca z biurem prof. Jana Kotěry w Pradze
1923-1948
niezależny architekt w Pradze
Znaczące realizacje
1924-1928
Pałac Targowy, Praga-Holešovice (współpraca z Oldřichem Tylem)
1931
budynek wejściowy do ZOO, Praga-Troja
1932
dom rodzinny Františka i Nadii Munk, Baba, Praga-Dejvice
1934
stadion hokejowy Praga-Štvanice
wille, Praga na Pelc-Tyrolce, Praga-Dejvice
Josef Gočár
(*1880 Semtín +1945 Jičín)
Architekt, profesor, urbanista (Hradec Králové i Pardubice), projektant mebli i artykułów codziennego użytku. Josef Gočár był powszechnie szanowaną postacią czeskiej architektury, miał wpływ na wielu swoich uczniów i pokolenia architektów. W jego pracach odnajdziemy nie tylko wyjątkowy na skalę światową czeski kubizm w architekturze (ikoniczny Dom Pod Czarną Matką Bożą), rondokubizm (Legiobanka Na poříčí) czy wpływy konstruktywizmu, ale także budowle w stylu narodowym lub art deco. Szczytowy okres jego życia zawodowego jest związany z funkcjonalizmem, którego przykładami są wille na Babie (Maule, Kytlica, Glücklich) czy kościół św. Wacława w praskiej dzielnicy Vršovice. W 1925 roku otrzymał Grand Prix za projekt czechosłowackiego pawilonu na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu, a w 1926 roku order francuskiej Legii Honorowej.
1902-1905
studia architektoniczne u prof. Jana Kotěry w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze
1905-1908
współpraca z biurem prof. Jana Kotěry w Pradze
1906
kilkumiesięczny pobyt w Londynie przy nadzorowaniu instalacji czeskiej wystawy przemysłowej
1908-1945
niezależny architekt w Pradze
1908
członek SVU [Związku Artystów Sztuk Pięknych] Mánes
1911
współzałożyciel kubistycznej Grupy Artystów Plastyków
1912
współzałożyciel Praskich Warsztatów Artystycznych (PUD)
1913-1914
członek Czechosłowackiego Związku Twórczego (SČD)
1916-1919
służba wojskowa
1920-1924
przewodniczący Czechosłowackiego Związku Twórczego (SČSD)
1924
profesor w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze
1927
członek Czeskiej Akademii Nauk i Sztuki
1928-1931
rektor Akademii Sztuk Pięknych w Pradze
1934
członek korespondent Królewskiego Towarzystwa Architektów Brytyjskich (RIBA)
Znaczące realizacje
1909
Dom Wenkego, Jaroměř
1910
Dom Jaruška, Brno
1911-1913
dom U Černé matky Boží, Praga-Stare Miasto
1912-1913
dom uzdrowiskowy, Bohdaneč
1920
pawilon czechosłowacki na targach, Lyon
1922-1923
Legiobank, Praga-Nowe Miasto
1922-1924
Plac Masaryka, Hradec Králové
1924-1925
plan regulacyjny, Hradec Králové
1924-1927
kompleks budynków szkolnych, Hradec Králové
1925
pawilon czechosłowacki na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej i Współczesnego Wzornictwa Przemysłowego w Paryżu
Dom Oświaty Rolniczej, Praga-Vinohrady
1928-1930
kościół św. Wacława, Praga-Vršovice
1932
dyrekcja kolei, Hradec Králové
1932
dom jednorodzinny Václava i Jarmili Maul, Baba, Praga-Dejvice
1933-1936
dom jednorodzinny Karla Kytlica, dom jednorodzinny Marii i Stanisława Mojížš-Lomów, dom jednorodzinny Juliusa Glücklicha, Baba, Praga-Dejvice
1934
Urząd Skarbowy i Urząd Powiatowy, Hradec Králové
willa Otakara Meda, Humpolec
Antonín Heythum
(*1901 Most +1954 Rottach, Bawaria)
Scenograf, grafik, architekt i projektant mebli. Pracował jako scenograf w początkowym okresie działalności Teatru Wyzwolonego [Osvobozené divadlo]. Krótko praktykował w paryskim atelier Le Corbusiera, w 1936 roku zdobył złoty medal na Triennale w Mediolanie w kategorii Scenografia teatralna. W 1938 roku wyjechał do USA, aby przygotować czechosłowacki pawilon na wystawę światową w Nowym Jorku i wystawę w San Francisco. W USA pozostał już na stałe, poświęcając się pracy akademickiej. Początkowo czerpał inspirację z kubizmu, ale stopniowo jego styl ewoluował w stronę prostoty i wszechstronności funkcjonalizmu. Przede wszystkim był pionierem konstruktywizmu teatralnego. W branży meblarskiej był zwolennikiem standardowego, funkcjonalistycznego wzornictwa przeznaczonego do produkcji seryjnej. Jest współautorem pracy Design for Use z 1944 roku. Na Babie razem z Evženem Linhartem zaprojektował dom Lisý.
1920-1924
studia dziedzinie architektury, inżynierii lądowej i konstrukcji okrętowych na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze
1924-1939
architekt, projektant i scenograf w Pradze
1939
emigracja do USA
1940-1941
wykładał w New School for Social Research w Nowym Jorku
1941-1946
wykładał w California Institute of Technology
1946-1950
wykładał na Syracuse University
Najważniejsze realizacje
1924-1938
projekty scenograficzne dla czołowych czeskich teatrów
1932
dom rodzinny Marii i Emanuela Lisých (współpraca z Evženem Linhartem), Baba, Praga-Dejvice
1935
Pawilon Czechosłowacki na Wystawie Światowej w Brukseli
Pavel Janák
(*1882 Praga +1956 Praga)
Architekt, urbanista, projektant mebli i przedmiotów dekoracyjnych, profesor w Szkole Artystyczno-Przemysłowej i teoretyk architektury. Studiował na czeskiej i niemieckiej politechnice w Pradze oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Pracował z Josefem Gočárem w atelier Jana Kotěry. W jego twórczości można wyróżnić kilka wyraźnych faz: pierwszy okres, gdy świadomie decyduje się na modernizm, potem zostaje czołowym przedstawicielem czeskiego kubizmu, następnie przechodzi przez okres starań o wypracowanie stylu narodowego, by w końcu całkowicie poświęcić się funkcjonalizmowi. Był wieloletnim przewodniczącym Czechosłowackiego Związku Twórczego, głównym inicjatorem funkcjonalistycznej zabudowy na Babie i autorem jej planu urbanistycznego. Na osiedlu Baba jest autorem domu Dovolil i swojego własnego.
1899-1905
studia architektoniczne na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze
1902-1903
studia na Niemieckiej Politechnice w Pradze
1906-1907
studia w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem Otto Wagnera
1907-1908
współpraca w pracowni prof. Jana Kotěry w Pradze, wyjazdy studyjne do Włoch
1908
członek SVU [Związku Artystów Sztuk Pięknych] Mánes
1909-1910
zatrudniony w dziale budowlanym Magistratu Miasta Stołecznego Pragi
1911
niezależny architekt w Pradze
członek Grupy Artystów Plastyków w Pradze
1912
współzałożyciel Praskich Warsztatów Artystycznych (PUD)
1914-1918
służba wojskowa
1919
egzamin państwowy na Politechnice Czeskiej w Pradze
1921
Profesor w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze
członek Czeskiej Akademii Nauk i Sztuki
1924-1945
przewodniczący Czechosłowackiego Związku Twórczego (SČSD)
1935
członek korespondent Akademii Architektury w Moskwie
1936-1956
architekt Zamku Praskiego
Znaczące realizacje
1909-1910
Most Hlávka w Pradze
1911
Dom jednorodzinny Jakubec, Jičín
1912-1913
przebudowa domu dr. Fáry, Pelhřimov
1913-1914
jaz na rzece Łabie, Předměřice 1
1914
Willa Pick, Lublana
1922
krematorium, Pardubice
1922-1924
Riunione adriatica di Sicurta, Praga-Nowe Miasto (z Josefem Zasche)
1923-1924
kolonia artystyczna (wille J. Bendy, B. Kafki, E. Filly i V. Beneša), Praga-Ořechovka
1924-1926
Pałac Administracyjny Škoda, Praga-Nowe Miasto
Autoklub, Praga-Nowe Miasto
1924-1928
Libeňski most, Praga
1925-1934
przebudowa i rozbudowa Pałacu Czernińskiego, Praga-Hradczany
1927
lotnisko, Mariánské Lázně
1927-1928
Pawilon Szkoły Artystyczno-Przemysłowej na Ziemskich Terenach Wystawowych w Brnie
1927-1929
kwartał domów spółdzielczych, Praga-Dejvice
1929-1932
plan regulacyjny osiedla wystawowego Baba, Praga-Dejvice
1932
dom jednorodzinny Pavli i Václava Lindów,dom jednorodzinny inż. Karla Dovolila i własny dom jednorodzinny, Baba, Praga-Dejvice
Hotel Juliš, Praga-Nowe Miasto
Kongregacja Czechosłowackiego Kościoła husyckiego, Praga-Vinohrady
1934-1935
willa z pracownią rzeźbiarza Josefa Mařatki, Praga-Střešovice
1948-1950
renowacja Ujeżdżalni [Jízdárna], dobudowanie garaży i tarasu, Zamek Praski
1950
renowacja Mennicy, Zamek Praski
František Kavalír
(*1878 Osek +1932 Praga)
Architekt, publicysta i przedsiębiorca budowlany, uczeń Jana Kotěry i kolega z roku Josefa Gočára w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze. W 1914 roku był współzałożycielem Stowarzyszenia Architektów i towarzystwa Za starou Prahu [Dla starej Pragi] oraz współzałożycielem instytucji Artěl, której był prezesem, stawiającej sobie za cel rozwój czeskiego przemysłu artystycznego. Spółdzielnia ta skupiała postępowych przedstawicieli czeskiej sceny artystycznej i projektowej. Na Babie zaprojektował domy Uhlíř i Letošník. Ze swoim bratem Václavem byli także budowniczymi tych i innych domów, których nie projektowali.
1899-1903
studia u prof. Jana Kotěry w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze
później wraz z bratem Václavem prowadził działalność budowlaną w Pradze
aktywny działacz Artěl [Spółdzielni Sztuki Użytkowej] i Czechosłowackiego Związku Twórczego (SČSD)
Ważniejsze realizacje
około 1923 r.
szkoła, Vinohradská třída, Praga-Vinohrady
około 1925 r.
szkoła, Humpolec
około 1927 r.
osiedle mieszkaniowe Praga-Hřebenka
1928
potrójny dom, Praga-Střešovice
domy Stowarzyszenia Przedsiębiorców Budowlanych, Praga-Nowe Miasto
1932
dom jednorodzinny Antonína Uhlířa i dom jednorodzinny Boženy i Václava Letošníków, Baba, Praga-Dejvice
Jan Evangelista Koula
(*1896 Praga +1975 Praga)
Architekt, projektant mebli, historyk i teoretyk nowoczesnej architektury, projektant, pedagog i redaktor magazynu Stavba [Budowa]. Był profesorem w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze, a w latach 1947-1970 profesorem na Politechnice Słowackiej w Bratysławie. Oprócz domu na Babie dla wydawcy Václava Poláčka jest autorem wyjątkowych publikacji o nowoczesnej architekturze, m.in. „Obytný dům” [Dom mieszkalny].
1915-1921
studia architektoniczne na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze
1924-1928
współpraca w biurze architekta Oldřicha Tyla
1928-1940
niezależny architekt w Pradze
1942-1945
profesor w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze
1945-1970
profesor na Politechnice Słowackiej w Bratysławie
Znaczące realizacje
1928
willa redaktora Šaldy, Praga-Smíchov
1932
dom jednorodzinny Marii i Václava Poláčków, Baba, Praga-Dejvice
1933
willa letnia, Lipany
1939
przebudowa willi Jana Kouli, Praga-Bubeneč
Vojtěch Kerhart
(*1892 Poděbrady +1978 Poděbrady)
Architekt i reprezentant międzywojennego funkcjonalizmu. Często współpracował z rzeźbiarzami przy tworzeniu pomników. Wiele z nich jest objętych ochroną jako zabytki kultury. Prowadził własne biuro projektowe i był członkiem działu plastycznego stowarzyszenia Umělecká beseda [Biesiada Artystyczna]. Na Babie zaprojektował dom dla pisarza Václava Řezáča.
1911-1922
studia architektoniczne na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze
1914-1916
służba wojskowa w armii austro-węgierskiej
1916-1920
służba wojskowa w legionach czechosłowackich w Rosji, powrót przez Władywostok i Kanadę w stopniu majora
1922-1923
zatrudniony w Ministerstwie Zdrowia
1924-1925
zatrudniony w Ministerstwie Obrony
1925-1948
niezależny architekt w Pradze i Poděbradach
1948-1957
zatrudniony w państwowych instytutach projektowych
Znaczące realizacje
1924
koszary, Pardubice
1926
Wyższa Szkoła Ekonomiczna, Poděbrady
1927-1928
pomniki prezydenta T. G. Masaryk, Poděbrady, Kromieryż, Nitra (współpraca z Otto Gutfreundem) i Kolín (współpraca z J. Hrušką i K. Kotrbą)
1928
pomnik Napoleona Bonaparte, Žuráň
1929
Dom Štefánika, Praga-Nowe Miasto (współpraca z Janem Zázvorką)
1930
poczta, Poděbrady
1932
dom jednorodzinny Karla Řezáča, Baba, Praga-Dejvice
1933
dom jednorodzinny Karli Moravec, Baba, Praga-Dejvice
jaz i śluza, Srnojedy u Poděbrad
1934
pomnik Bedřicha Smetany, Poděbrady (współpraca z Josefem Wagnerem)
jaz i elektrownia wodna, Lysá nad Labem
willa, Dobřichovice
1934-1937
domy mieszkalne pilotów, warsztaty i stacja żandarmerii, lotnisko Praga-Ruzyně
1935
koszary, Tábor
1937
stacja radiowa Praga II, Mělník
1938
stacja radiowa Brno II, Dobrochov
kolumnada, Poděbrady
1939
nagrobek Karla Čapka, Praga-Vyšehrad
willa, Volyně
1948
pomnik ofiar okupacji, Poděbrady (współpraca z K. Lidickim)
1957
pomnik Jana Husa, Husinec (współpraca z K. Lidickim)
1958
kiosk na Riegerově náměstí, Poděbrady
Evžen Linhart
(*1898 Kouřim +1949 Praga)
Architekt i projektant mebli, uczeń Antonína Engela na Politechnice w Pradze. Jego twórczość jest oparta na puryzmie (współzałożyciel nieformalnej grupy młodych architektów o nazwie Puristická čtyřka [Purystyczna czwórka] i związku artystycznego Devětsil) i czeskim modernizmie, który stanowił wyraźną przeciwwagę dla popularnego wówczas dekoratywizmu. Pod wpływem dzieł Le Corbusiera stał się później przedstawicielem funkcjonalizmu. Był członkiem grupy ARDEV i Stowarzyszenia Artystów Plastyków Mánes. W swoich projektach, z których większość niestety nie została zrealizowana, łączy niezwykle plastyczną wyrazistość planowania i strukturalną czystość z wyczuciem detalu. Wraz z Antonínem Heythumem zaprojektował dom rodziny Lisých na Babie.
1918-1924
studia w dziedzinie architektury na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze u prof. Rudolfa Kříženeckiego i prof. Antonína Engela
1924-1945
zatrudniony w biurze budowlanym Magistratu Miasta Stołecznego Praga
1946-1949
dyrektor Departamentu Wystaw w Ministerstwie Informacji
Znaczące realizacje
1924-1925
blok mieszkalny, Praga-Žižkov
1925
blok mieszkalny, Praga-Hostivař
1927-1929
własna willa, Praga-Dejvice
1932
dom jednorodzinny Marii i Emanuela Lisých (współpraca z Antonínem Heythumem)
1938
dom mieszkalny, Praga-Dejvice
1946-1958
dom wielorodzinny Zakładów Chemicznych im. Stalina, Horní Litvínov (współpraca z Václavem Hilskim)
1947
ekspozycja czechosłowacka na Triennale di Milano, Mediolan
Mart Stam
(*1899 Purmerend, Holandia +1986 Goldach, Szwajcaria)
Holenderski architekt-samouk, urbanista i projektant mebli, jeden z założycieli międzynarodowej organizacji architektów C.I.A.M., praktykował w pracowniach Hansa Poelziga i Bruno Tauta, był dyrektorem Szkoły Wzornictwa Przemysłowego w Amsterdamie, następnie rektorem Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie oraz dyrektorem Instytutu Sztuki w Berlinie. Był jedynym zagranicznym architektem na praskiej Babie, gdzie zaprojektował willę dla budowniczego Palički i jego żony Emilii, których oczarowały jego prace na wystawie w Stuttgarcie w 1927 roku. Jego legendarnym dziełem jest krzesło do jadalni zaprojektowane dla firmy Thonet.
1917-1919
studia w Królewskiej Szkole Sztuk Pięknych w Amsterdamie
1919
praca w biurze architektów Marinusa Jana Grandpré Moliera, Pietera Verhagena i Alberta J.T. Koka w Rotterdamie
1920-1922
uwięziony za odmowę służby wojskowej
1922
prace nad planem regulacyjnym miasta Haga
wyjazd do Berlina, współpraca z Maxem Tautem i El Lissitzkym
1923
współzałożyciel magazynu architektonicznego ABC w Zurychu
1923-1924
praca w biurze Karela Mosera w Zurychu
1925-1928
członek holenderskiej grupy architektów De 8 później De 8 en Opbouw
1926-1927
praca w biurze Brinkmana i Van der Vlugta w Rotterdamie 1927 r.
1928-1930
praca we Frankfurcie nad Menem przy projektach mieszkaniowych dla „Nowego Frankfurtu”
1931-1934
architekt i urbanista w Związku Radzieckim w grupie roboczej Ernsta Maya (projekty urbanistyczne)
1935-1948
niezależny architekt w Amsterdamie
1939-1948
dyrektor Szkoły Rzemiosł Artystycznych w Amsterdamie
1948-1952
profesor Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie
1950-1952
dyrektor Wyższej Szkoły Artystyczno-Przemysłowej w Berlinie-Weissensee
1953
powrót do Amsterdamu
1966
przeprowadzka do Szwajcarii
Znaczące realizacje
1926
fotel wykonany z rur stalowych
1926-1930
Van Nelle Factory Rotterdam (we współpracy z biurem Brinkman i Van der Vlugt)
1927
potrójny dom, osiedle Weissenhof, Stuttgart
1929-1932
osiedle Hellerhof, Frankfurt
1932
dom jednorodzinny Emilii i Jiřego Paličków, Baba, Praga-Dejvice (we współpracy z Jiřím Paličką)
1935
domy szeregowe, Amsterdam
Oldřich Starý
(*1884 Praga +1971 Praga)
Pionier czeskiego funkcjonalizmu, architekt, teoretyk i pedagog będący jedną z najwybitniejszych postaci czeskiej architektury nowoczesnej dwudziestolecia międzywojennego, propagował zasady „nowej architektury”, czystość, prawdziwość form, a przede wszystkim przekonanie, że architektura to nie sztuka, ale „dzieło kultury oparte na nauce”. Bardzo wcześnie stał się surowym krytykiem nadmiernej dekoracji fasad. Wzorując się na ideale domu Corbusiera jako „maszyny do mieszkania”, zaprojektował aż cztery domy na Babie (Heřman, Bouda, Vaváček i Sutnar). Jest autorem domu pałacowego w alei Národní třída w Pradze, który zaprojektował w 1936 roku dla Czechosłowackiego Związku Twórczego. Był jego prezesem od 1935 roku. Przewodniczył także Klubowi Architektów oraz był redaktorem magazynu funkcjonalistycznego Stavba [Budowa]. Został profesorem, a później rektorem Politechniki w Pradze.
1903-1909
studia w dziedzinie architektury u prof. Josefa Schulza i prof. Jana Kouli na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze
1912-1919
Profesor w Państwowej Przemysłowej Szkole Budownictwa w Pilźnie
1913
członek założyciel Klubu Architektów
1920-1945
profesor w Państwowej Przemysłowej Szkole Budownictwa w Pradze
1920-1948
przewodniczący Klubu Architektów
1922-1939
redaktor naczelny magazynu Stavba [Budowa]
1939-1971
redaktor naczelna magazynu Architektura
1945-1970
profesor architektury na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze
1948
rektor ČVUT [Politechniki Czeskiej w Pradze]
Znaczące realizacje
1928
dom jednorodzinny na Wystawie Kultury Współczesnej w Czechosłowacji, Brno
1929-1932
wille, Praga-Dejvice 1934-1936
1932
dom jednorodzinny Iški i Ladislava Sutnarów, dom jednorodzinny Františka Heřmana, dom jednorodzinny Cyrila Boudy i dom jednorodzinny Karli i Gustava Vaváčków, Baba, Praga-Dejvice
1934-1936
Pałac Przemysłu Artystycznego, Praga-Národní třída (współpraca z Františkiem Zelenką)
1935
willa, Praga-Braník
Hana Kučerová-Záveská
(*1904 Praga +1944 Sztokholm)
Architekt, publicystka i postępowa projektantka mebli i wnętrz, uczennica Pavla Janáka w Szkole Artystyczno-Przemysłowej. Jako członkini Czechosłowackiego Związku Twórczego wpisuje się w program nowoczesnej architektury: celowość planu, proste, wygodne i niedrogie meble, uwolnienie kobiet od niepotrzebnych prac domowych. Z powodzeniem rozpoczęła współpracę ze spółdzielnią Artěl i firmą meblarską Spojené uměleckoprůmyslové závody (UP) w Brnie. Jej meble dla restauracji Barrandowskie Tarasy (1929) były później produkowane masowo przez wiele lat. W ciągu swojego życia zdążyła zrealizować tylko dwa dzieła architektoniczne – dom Balling i dom Suk – oba na praskiej Babie. Zmarła w wieku czterdziestu lat w Sztokholmie, gdzie mieszkała z mężem, ambasadorem Czechosłowacji dr. Vladimírem Kučerą.
1922-1927
studia architektury w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze u prof. Karla Štípla, prof. Josefa Mařatka i prof. Pavla Janáka
1928-1937
niezależna architekt i projektantka w Pradze
1937
architekt w Sztokholmie, gdzie jej mąż Jaroslav Kučera był ambasadorem
Znaczące realizacje
1928
tarasy restauracji na Barrandovie, Praga
1932
dom jednorodzinny Karla Ballinga, dom jednorodzinny Antonii i Václava Suków, Baba, Praga-Dejvice
standardowa typowa kuchnia dla Zenobii Vítězowej, Přerov
liczne elementy wyposażenia wnętrz i realizacje dla klientów prywatnych
1933
udział w wystawie Czechosłowackiego Związku Twórczego (SČSD) „Mieszkanie” w Pradze
1934
dom jednorodzinny, Dobřichovice
Ladislav Žák
(*1900 Praga +1973 Praga)
Architekt, malarz, projektant wnętrz i mebli, teoretyk i pedagog, uczeń Josefa Gočára na Akademii Sztuk Pięknych. Podczas pobytu we Francji, Niemczech i Holandii interesował się budynkami funkcjonalistycznymi, architekturą Bauhausu i holenderskim racjonalizmem. Trzy wyjątkowe domy na Babie (Zaorálek, Herain i Čeněk) były szczytowym osiągnięciem jego twórczości funkcjonalistycznej, w której zastosował zasady funkcjonalizmu: swobodny rozkład pomieszczeń, duże pokoje połączone z tarasami zewnętrznymi, jasne fasady i okna wieloskrzydłowe. Widoczny jest u niego również wpływ stylu marynistycznego w postaci przypominających kajuty sypialni, zaokrąglonych kształtów budynków i okrągłych okien, dach willi Heraina jest też zwieńczony mostkiem kapitańskim. Również jego wnętrza i meble były funkcjonalistyczne i purystyczne. Nie mogąc porozumieć się z budowniczymi, zaczął poświęcić się architekturze krajobrazu i urbanistyce, co podsumował w pracy Obytná krajina [Krajobraz mieszkalny] (1947). W okresie socjalizmu dzięki architektowi Frágnerowi został pedagogiem na Wydziale Architektury Akademii Sztuk Pięknych.
1919-1924
studia w dziedzinie malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze u prof. Karla Krattnera
1924-1927
studia architektoniczne na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze u prof. Josefa Gočára
1927-1930
uczył rysunku w szkołach przemysłowych w Brnie i Pilźnie
1927-1948
niezależny architekt w Pradze
1945-1973
docent architektury ogrodowej i krajobrazu w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze
Znaczące realizacje
1932
dom jednorodzinny Ludmily i Karla Herainów, dom jednorodzinny Bohumila Čeňka i dom jednorodzinny Hugo Zaorálka, Baba, Praga-Dejvice
1932-1933
willa dr. inż. Miroslav Haina, Praga-Vysočany
1934-1935
willa reżysera filmowego Martina Friča, Praga-Hodkovičky
przebudowa własnego domu mieszkalnego z małymi mieszkaniami, Praga-Letná
1936-1937
willa aktorki Lídy Baarowej, Praga-Dejvice
1946
pomnik ofiar II wojny światowej, Ležáky